Favoriten van Ruth Beckermann volgt een diverse groep scholiertjes in een multiculturele Weense wijk en hun ronduit inspirerende onderwijzeres. Een simpel project, maar het resultaat is daarom niet minder fascinerend.
Kinderen zeggen ongefilterd wat ze denken, en het is uitermate amusant om ongezien van op de eerste rij toeschouwer te mogen zijn van de onderlinge discussies die ontstaan en de conflicten die eruit voortvloeien.
Bovendien kan je uit die interacties al redelijk veel opmaken over hun respectievelijke socioculturele achtergrond, waardoor je je ook vrijwel meteen aan elk kind gaat hechten. Ja, inclusief zij die zich soms misdragen of die het over het algemeen minder goed doen.
Het is moeilijk om niet te glimlachen wanneer ze pret beleven, of geen traantje te laten als het hen even tegenzit. Bijzonder aangrijpend allemaal.
Soms lijkt documentairemaker echt een gemakkelijk beroep. Je hoeft niet per se uitgebreid context te bieden of gaandeweg ook maar enigszins toe te lichten. Gewoon enkele camera’s opstellen en draaien maar. De subjecten doen al het werk.
Beetje monteren (er is toch een slordige drie jaar lang vastgelegd). En hopsakee. Prachtfilm op je palmares die terloops structurele manco’s en financiële hindernissen binnen het onderwijssysteem aankaart — maar vooral ook aantoont hoe primordiaal het is om tolerantie en wederzijds respect al van op jonge leeftijd aan te leren.
Vanzelfsprekend, zou je denken. Maar klaarblijkelijk toch geen evidentie.
Centraal in het plaatje staat juf Ilkay Idiskut. Zonder meer een fantastische vrouw die werkelijk geboren is om voor een klas te staan. De wereld zou mooier zijn, mochten alle kinderen zo iemand hebben om hen wat bij te sturen.
