Een openingsmontage toont een nabije toekomst waar mens en machine een harmonieuze symbiose zijn gaan vormen. De integratie van robotten in de dagdagelijkse samenleving zorgt schijnbaar voor algehele welvaart en vooruitgang, maar daar komt abrubt een einde aan wanneer een atoombom Los Angeles van de kaart veegt. De VS verklaart meteen de oorlog en alles wat met artificiële intelligentie te maken heeft, wordt stande pede publieke vijand nummer 1. Daardoor onstaat een conflict met het werelddeel Nieuw-Azië, de enige plek waar AI nog steeds ontwikkeld wordt en robotten vrij kunnen voortbestaan. Joshua is een Amerikaanse agent die op missie wordt gestuurd om een AI-ontwikkelaar tegen te houden en in zijn elan meteen ook een geheime wapen te onderscheppen die in de verkeerde handen wel eens het einde van de mensheid zou kunnen betekenen.
Klinkt allemaal ietwat bekend in de oren? Wel, ja. The Creator mag dan een originele film heten te zijn – lees: geen sequel, prequel of adaptatie van een reeds bestaande intellectuele eigendom -, wie zijn scifi-klassiekers een beetje kent (of gewoon al af en toe de actualiteit volgt), zal gauw aanvoelen wat de deprent duidelijk wil maken en waar het allemaal naartoe gaat. Het verhaal an sich en de thema’s die aan bod komen zijn misschien niet meteen revolutionair te noemen, maar dat stoort eigenlijk geenszins, want het blijft fascinerende materie die aanzet tot nadenken en vooral wat regisseur/scenarist Gareth Edwards ermee doet, maakt het gebrek aan inventiviteit meer dan goed.
Het verloop wordt onderverdeeld in een aantal hoofdstukken die allemaal het verhaal en de ontwikkelling van de personages in beweging houden, maar die verder wel elk hun eigen toon en tempo hanteren. Zo wordt grootschalig spektakel comfortabel afgewisseld met aanzienlijk tragere scènes die meer ingaan op het interpersoonlijke wat ruimte laat om enige gravitas op te bouwen. Desalniettemin, de film raast wel degelijk voorbij als een trein en gezien de speelduur van zo’n 134′ is dat op zich wel een duidelijk teken dat er alvast voldoende vlees aan hangt. Laat ons zeggen dat het script volstaat om de kijker emotioneel te betrekken, maar het wordt vooral verheven door uitstekend acteerwerk van onder meer John David Washington, Ken Watanabe, Alisson Janney of nog Ralph Ineson, al is het toch vooral de negenjarige Madeleine Yuna Voyles die opvalt met haar onwaarschijnlijk overtuigend schermdebuut. Dikke duim, kleine dame.
Maar waar de film echt volledig in uitblinkt, is de wereldschepping. Edwards versterkt na Rogue One (2016) nogmaals zijn statuut van onvervalste vakman als het op regisseren aankomt van futuristische actiesequenties met epische proporties die niet alleen overzichtelijk zijn en echt lijken plaats te vinden maar er gewoon heel de tijd zo verdomd cool uitzien. Hij etaleert zijn kunnen met flair en zelfzekerheid door onder andere verstandig gebruik te maken van fotorealistische computerbeelden die hij naadloos incorporeert in echte opnames en bewijst (gezien het relatief bescheiden budget van $80 miljoen) dat hij de middelen ter zijn beschikking efficient kan beheren. Datzelfde oog voor detail en kwaliteit herkent men ook in het kostuumontwerp, de cinematografie, de set design en de muziek. Hij weet zich duidelijk goed te omringen en slaagt er in alle elementen van de productie mooi in elkaar te doen klikken. The Creator straalt passie en expertise uit waardoor je je als kijker moeiteloos verliest in de wereld die op het scherm wordt getoverd. Het ziet er allemaal bloedmooi uit en ik heb mij dan ook geen second verveeld. Doe uzelf een plezier en aanschouw dit op het witte doek.
