Een adaptatie van een bekend theaterstuk die in de film aanhalen zal blijven, niet alleen voor de kwaliteit van de film maar vooral voor het feit dat dit de laatste film is van Chadwick Boseman. Hij overleed in 2020 op 44-jarige leeftijd.
In het Chicago van 1927 wordt blueszangeres Ma Rainey tijdens de opnames van een nieuw album geconfronteerd met spanningen tussen haar bandleden en strubbelingen met de blanke muziekproducenten.
Deze prent is een verfilming van August Wilsons gelijknamig toneelstuk over de zogenaamde ‘moeder’ van de Blues, Ma Rainey.
George C. Wolfe (“Nights in Rodanthe”) is een gerespecteerde toneel regisseur in de VS en blijft daarom met deze film steken bij een zeer gelijkaardige regie voor deze film. Het lijkt op een verfilmde toneelstuk. En toch was er een opportuniteit om het op andere manier te draaien want de scènes die in de buitenlucht zijn gedraaid, zijn vol spanning en intensiteit. Maar het is daarom lang geen slechte film, niet alleen omdat de dialogen zeer sterk zijn maar vooral door de kracht van de acteurs.
Viola Davis is zoals altijd spectaculair. Chadwick Boseman is de ster van de show, probleemloos palmt hij met zijn charismatische verschijning het hele scherm. Het blijft onwaarschijnlijk hoe hij de laatste jaren zo sterk bleef acteren terwijl hij kanker had. Tenslotte moeten we ook Glynn Turman vermelden, hij blaast heel veel emoties en geduld in zijn personage.