Een van de films waar ik het meest naar heb uitgekeken vorig jaar was The Lighthouse. Alleen is de prent voor zover ik weet niet vertoond in het multiplex waar ik mij doorgaans begeef en dus was ik veroordeeld te wachten op de blu ray (die ik ondertussen heb besteld). Het leek me gepast om in afwachting regisseur Robert Eggers’ langspeeldebuut The Witch (2015) te bekijken met als gevolg dat ik nu des te meer sta te popelen om zijn meest recente werk eindelijk te kunnen consumeren. Met andere woorden, ik vond hem geweldig.
De film volgt een koppel puriteinen en hun 4 kinderen die net zijn verbannen uit hun gemeenschapen een boerderij oprichten in een afgelegen bosrijk gebied. Een dramatische gebeurtenis gepaard met de povere oogst en de unheimliche atmosfeer die er heerst zorgen snel voor glaciale paranoïa bij het godvrezend gezinnetje wat niet verwonderlijk culmineert in een razend spannende confrontatie. Oerdegelijk acteerprestaties van Ralph Ineson en Kate Dickie (de ouders), maar vooral Anna Taylor-Joy captiveert als de oudste dochter.
Zoals de titel doet vermoeden, is dit een horrorfilm. Er is de onheilspellende setting. Er zijn wat bovennatuurlijke elementen. En ja, er is een druppeltje bloed hier en daar, maar verder kon ik het op bitter weinig genreclichés betrappen. Dit is helemaal geen monsterfilm of goorfestijn. Er zijn zo goed als geen goedkope schrikmomenten of actiesequenties. Wie slasherfun of peek-a-boo’s verwacht, komt van een kale reis terug. The Witch is traag, kleinschalig, onderhuids en deprimerend. Het is in feite meer een psychologisch familiedrama dan iets anders. Wat mij betreft, was het net daarom ook een schot in de roos.
Eggers is duidelijk een man met passie voor zijn stiel. Het kleurenpallet, de fraaie landschapsbeelden, het taalgebruik, de editing, de soundtrack, de opbouw, … Er is klaarblijkelijk diep nagedacht over deze keuzes. Afgaande van wat er te lezen viel over The Lighthouse vermoed ik dat Eggers niet bepaald ambieert om een groot publiek te bereiken, maar eerder stijlvolle en uitdagende cinema tracht te maken op zijn persoonlijke manier en dat siert hem des te meer.
