Scenarist/regisseur Jérémy Clapin maakte in 2019 reeds indruk met zijn prachtig geanimeerde J’ai perdu mon corps over een afgehakte hand die de jongen tracht te vinden tot wie ze behoort. Het thema van verlies en rouw vinden we terug in zijn nieuwste prent Pendant ce temps sur Terre. Hier volgen we Else, een jonge vrouw die haar broer al meer dan drie jaar niet meer heeft gezien. Hij was astronaut en is tijdens een ruimtemissie spoorloos verdwenen. Terwijl iedereen haar aanspoort om het verleden los te laten, blijft zij hoop koesteren dat hij ooit terug zal opduiken. Wanneer ze op een avond zijn stem hoort, flakkert die natuurlijk op. Alleen krijgt ze ook de stem van anderen te horen die haar broer klaarblijkelijk vasthouden. Indien zij vijf levens kan aanbieden als offer, beloven ze hem terug te brengen, klinkt het.
Dit scifi drama overtuigt met zijn ingetogen stijl, sterk acteerwerk, fraaie beelden en prachtige muziek, maar jongleert misschien iets te ambitieus met een aantal heftige thema’s waardoor het gaandeweg een klein beetje de pedalen kwijt geraakt. Er is ook vrij vroeg in de film een specifieke scène die nogal uit de boot viel wat toon betreft en die mijn inziens weinig bijbracht aan het verhaal en in feite ook op de montagetafel had kunnen blijven, maar goed. De scène in kwestie had een bijzonder smakelijke conclusie waar het BIFFF-publiek erg enthousiast op kon reageren – dat dan weer wel. Hoe dan ook een mooie film die tevens aanzet tot verdere discussie na afloop.
