De meest besproken huiverprenten van de voorbije jaren behoorden doorgaans tot de categorie gelabeld elevated horror. Subtielere griezel, zeg maar, waarbij minder berust wordt op het choquerende en meer op psychologische spanning met een lager tempo en een meer uitgesproken metaforische ondertoon. Deze werden vaak goed onthaald zowel door publiek als door filmcritici wat opmerkelijk is daar die laatste meestal niet je grootste horrorliefhebbers zijn. Hoewel die tendens zeker gewaardeerd is en ik er persoonlijk naar uitkijk om meer van dergelijke werken te ontdekken in de toekomst, heeft de – in sterk contrast met het hierboven beschreven – zeer expliciete en zenuwslopende Evil Dead Rise bij mij klaarblijkelijk toch een latente honger gestild. Niet dat er recentelijk geen degelijke gruwelfilms meer zijn verschenen, maar het was toch al een tijdje geleden dat mijn bloedlust zo royaal werd bevredigd. Deze film is grafisch en intens en absoluut niet geschikt voor tedere zielen met gevoelige magen.
Na een schijnbaar niet-gerelateerde openingssequentie, maak je snel kennis met een gezinnetje in een vervallen flatgebouw in Los Angeles. Door een aardbeving stort een deel van de trappenhal in elkaar en lijkt de lift niet meer te werken wat een vernuftige huis clos schept voor de rest van het verloop. Hoedje af voor de set designers hier. Het décor is knap en sfeervol en onderscheidt de film van z’n voorgangers. Verder krijg je wel wat je zou verwachten als je eerdere Evil Dead-films hebt gezien. Er wordt voorgelezen uit The Book of the Dead. Een van de personages wordt bezeten door een demon (deze keer is het de moeder). Andere personages worden geteisterd, opgejaagd en/of een voor een gruwelijk afgemaakt (deze keer zijn dat haar kinderen en de buren). Op zich niks nieuws onder de zon dus, maar is een samenloop van verschillende vakkundig uitgewerkte componenten die het geheel wel bijzonder genietbaar maken.
Het geweld is brutaal en de beelden behoorlijk goor, maar het is allemaal wel zeer aangenaam om te zien. Verbluffende make-up en een resem erg overtuigende praktische effecten zijn een goed vertrekpunt. Maar het is de combinatie met hoogstaande belichting en cinematografie die er voor zorgt dat je niet weg kan kijken. Er is een specifieke scène in de lift die… misschien erg veel doet denken aan Kubrick’s iconische liftscène, maar die desondanks schitterend is opgebouwd en bijzonder bevredigend afloopt. Al dat visueel vertier wordt dan weer vergezeld door een zeer bekwame sound design. Van het porselein-achtige getik van haar vingers op de badkuip, tot het wansmakelijk geslurp wanneer de kleverige pagina’s worden omgedraaid met ook nog heel wat gegil, verminking en kettingzagengebrom daartussen. De geluidsband wordt goed benut.
Het spreekt boekdelen over 11-jarige actrice Nell Fishers beheersing en maturiteit dat zij momenteel niet gehospitaliseerd is voor acute stressstoornis. Ik weet vrij zeker dat ik moeilijk slaap zou vatten als ik de huiveringwekkende prestatie van Alyssa Sutherland van dichtbij had ervaren op zo’n jonge leeftijd. Dit is een ware tour de force voor Sutherland. Of ze nu een alleenstaande moeder speelt die de zoveelste tegenslag moet verduren, of een kronkelend wezen dat zich in de meest onnatuurlijke houdingen wringt, of nog een gestoorde demon die masochistisch genot puurt uit het psychologische terroriseren van de broze menselijke geest, ze brengt het allemaal met overtuiging en duidelijk jolijt. Getuige zijn van haar indrukwekkend acteerwerk is reden genoeg om deze te checken.