Een doorsnee tienermeisje bevindt zich plots middenin een epische interdimensionele strijd en moet een resem magische deuren zien te sluiten om te voorkomen dat reusachtige rookwormen alles zouden vernietigen. Ze staat er gelukkig niet helemaal alleen voor, maar toch lijkt slechts een zeer select groepje zich enigszins bewust te zijn van de gargantueske dreiging.
Ik probeer een zo vaag en beknopt mogelijke sinopsis neer te pennen om zeker niet te veel weg te geven, maar deze film leent zich er niet echt voor en mijn beroerde poging certainly doesn’t do it justice. Wat ik wel kan vertellen, is dat Suzume in essentie gerust een avontuurlijke mystery actiefilm genoemd kan worden, met adembenemend sequenties die u op het puntje van uw stoel houden, maar dat er minstens evenveel hart en diepgang te ontdekken valt waardoor je de film toch eerder als een knap geconstrueerde dramapuzzel dan een hol spektakelfest kan bestempelen.
De animatiestijl en presentatie zijn heel herkenbaar en mocht je het bij voorbaat niet weten, zal je wel snel merken dat dit een Makoto Shinkai-film is (regisseur van Your Name. uit 2016 of nog Weathering with you uit 2019). Enerzijds is er beeldschone sfeerschepping middels verscheidene landschapstableau’s die baden in zonlicht of neerslag, een waarheidsgetrouwe weergave van grootstedelijke architectuur en verkeer, of nog uitermate gedetailleerde close-ups van schijnbaar willekeurige fysieke voorwerpen. Anderzijds heb je bovennatuurlijke verhaalelementen die de verbeelding prikkelen mede dankzij het feit dat de imposante schaal en chaos van de gebeurtenissen heel overzichtelijk in beeld worden gebracht waardoor het gewoon al ontzettend aangenaam is om naar te kijken, zelf al zou je – voor een of andere onbegrijpelijke reden – niet gegrepen worden door het emotioneel avontuur die de intrigerende (neven)personages meemaken. Visueel is het dus allemaal erg cool en sommige beelden blijf ik nu bijna een week later nog meermaals per dag naspelen in mijn hoofd en zal ik waarschijnlijk nooit van mijn leven vergeten.
Gravitas domineert doorheen de speelduur van 122’, maar er is er is zeker ook heel fijne humor te bespeuren en die wordt met haarscherpe precisie gehanteeerd. De timing en dosering zijn gewoon perfect en het effect van die emotionele afwisseling op de verder behoorlijk ernstige kijkervaring is zeer efficient. Vooral een bezield stoeltje en een rode rommelbak hebben voor een aantal hoogstkomische pareltjes gezorgd die het geheel optimaal uitbalanceren.
Er is veel om van te houden in Suzume en weinig om op aan te merken. Misschien had de vertelstructuur iets efficienter kunnen zijn om een kwartiertje van de film af te pitsen – als ik dan toch iets zou moeten aankaarten-, maar los daarvan is dit een hele dikke aanrader (en niet louter voor fans van het genre).
